انسانﮯ ما پُسّـگین / / ما فرزند انسان هستیم

اندیش ﮯ کُوشءَ رُستگین // در دامن اندیشه رشد کرده ایم

بیا کاصد منی دوست ھمبلانی*

بدیے دیمء بلوچستانء شلانی*

اگر کسے بکنت نیکی خطا نیست*

اے چار روچی جہانء ھچ وفا نیست*

سراون شهر علم و شهر فرهنگ                                 جهالت باشد اینجا لکه ننگ
        بیا بنگر برادر شهر ما را                                       که بینی صنعت و صُنع خدا را

زن سرزمین آفتاب
زن سرزمین لیلی
زن سرزمین ترانه و خورشید
زن گون ….زن بنه…. زن درختان گز

من بلوچم وزبلوچ مهربان گویم سخن               ازمرام وسیرت این قهرمان گویم سخن

ازمکان ومسکن وماوای حاصلخیزاو                   ازکویــروساحل بحــرعمان گـویم سخن

مکران ای سرزمین جاودان                         قدمتت همپایه هفت آسمان

ای سرا و مامن آزادگان                             دور باد از دامنت دست ددان

کجا انت همدلیء هم زبانی            شه مردیء به بیتی یک نشانی

عجب رسم بدی کپت به میانا            مروت همسفر بوگون زمانا

ترجمه فارسی اشعار

همدل و هم زبان من کجاست          که از مردانگی یک نشان داشته باشد
روزگار عجب رسم بدی دارد!             جوانمردی با زمانه همسفر شده است

۱-شپی نالان کنان بار غمانا
۲- که برت ای غمان شمن امانا
۳- منا حسرت بسی دوستان دلا انت
۴- که دنیا پرچیا چو بی وفا انت